Τελούμε υπό κατοχικό καθεστώς (20.2.12)


Πατήστε εδώ για να δείτε το άρθρο που δημοσίευσε το Clickatlife.gr την Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου 2012 ή διαβάστε το παρακάτω:

Το αδυσώπητα επίκαιρο και ειλικρινές έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω σα χώρα» έρχεται στο προσκήνιο από τη θεατρική ομάδα Paracoon, και τον σκηνοθέτη Γιάννη Μάντση, αφυπνίζοντας την αποδιοργανωμένη, σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Η σκληρότητα της εποχής που διανύουμε όχι μόνο ως πολίτες αλλά πρωτίστως, ως υπάρξεις, ενδεχομένως και σε όσα μελλοντικά μας επιφυλάσσονται, μέσα από τη βαθιά ευαίσθητη ματιά ενός συγγραφέα και του διαχρονικού του έργου. Όπως και η γλώσσα που σ’ αυτό χρησιμοποιείται. Είναι εναργής, ακριβής και απολύτως ζώσα.

Σε εποχές δυσκολιών οι άνθρωποι επαναπροσδιορίζονται και είναι σαφώς περισσότερο ανοικτοί σε μηνύματα και αξίες. Το ελληνικό κοινό είναι ήδη ευαισθητοποιημένο. Το έργο έρχεται πλέον να μιλήσει στην πιο ειλικρινή και συνειδητοποιημένη πτυχή του εαυτού μας.

Είναι πολύ σκληρό. Είναι όμως, ακόμα περισσότερο βάναυσο και, εν τέλει, οδυνηρό να αποσιωπά κανείς την αλήθεια και να εκπαιδεύει τις επόμενες γενιές, να μεταθέτουν ή να μην αναδέχονται, πάσης φύσεως χρέη και λάθη, πολλές φορές πλέον χωρίς δισταγμό ή πρόσχημα. Κάποια στιγμή τα πράγματα-ευτυχώς-φτάνουν σε οριστικό τέλμα. Τότε μόνο μπορούμε να αρχίσουμε να ξαναελπίζουμε. Στην ελληνική γλώσσα διαθέτουμε τη λέξη γέννηση αλλά και τη λέξη αναγέννηση. Μπορούμε να ξαναγεννηθούμε όποτε αποφασίσουμε να ξεχρεώσουμε επιστρέφοντας τα δανεικά.

 Το μέγεθος ευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.

 Ο μονόλογος στον Δ. Δημητριάδη, αποτελεί την κορύφωση του έργου. Μία στείρα γυναίκα ομολογεί και αποδέχεται ότι μισεί όσο εν τέλει λατρεύει αυτή τη Χώρα. Στην παράσταση, η ομολογία, σκηνοθετικά, ορίζεται ως ακρογωνιαίος λίθος ενάρξεώς της. Μετά την αποδοχή και αναγνώριση, μέσω του γυναικείου μονολόγου, ακολουθεί η εκτύλιξη του έργου, σκηνή προς σκηνή.

 Ήδη από τη χρονολογία σύστασης του Νέου Ελληνικού Κράτους, τελούμε υπό κατοχικό καθεστώς. Για να μιλήσουμε για την ελληνική πραγματικότητα, οφείλουμε να μιλήσουμε για τον σύγχρονο ελληνισμό. Ιστορικά ο Έλληνας δεν υπήρξε ποτέ περιορισμένος εντός γεωγραφικών ορίων. Πατρίδα του ήταν η θάλασσα, ο ήλιος, η ελευθερία.

Από τη στιγμή που, ιστορικά περιορίστηκε ή εγκλωβίστηκε στο γεωγραφικό πλαίσιο, που σήμερα ονομάζουμε ελληνικό κράτος, αυτή η πραγματικότητα έπαψε. Αργότερα ενισχύθηκε από την ιδέα του αμιγούς Έθνους (τρίπτυχο: πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια) διευκολύνοντας την παρακμή του. Συνεπώς, ο σύγχρονος Έλληνας έχασε τη φύση του πολυμήχανου, ικανού και ανήσυχου Οδυσσέα. Μιμήθηκε έναν δυτικό τρόπο ζωής που δεν τον αντιπροσώπευε. Απλώς τον αποστήθισε χωρίς στη συνείδησή του να έχει ωριμάσει καμιά συνθήκη. Κοινωνική, πολιτική και κυρίως ιστορική.

Δεν πρόκειται περί αγανάκτησης αλλά περί ακραίων εγκεφαλικών διαταραχών των ανθρώπων. Το έργο αναφέρεται συνειδητά, στη σχιζοφρένεια του Έθνους. Υπηρετούμε το κείμενο, προβάλλοντας όλο αυτό που, κάποια χρόνια πριν, θα φάνταζε ακραία οξύ ή παρανοϊκό, ενώ σήμερα αποτελεί «φυσική» ροή της καθημερινότητας.

Η αγανάκτηση και η οργή, πιστεύουμε ότι, δεν οδηγούν στις λύσεις. Η παθητικότητα, η αφασία της προ-κρίσης περιόδου, στις μέρες μας μετασχηματίζεται είτε σε παραίτηση είτε σε αναποτελεσματικό άγχος και αγωνία. Χρειαζόμαστε παιδεία και ένα έργο σαν το «Πεθαίνω σα Χώρα», για να μας συγκεντρώσει, φέρνοντάς μας ενώπιος ενωπίω με το προσωπικό μας έλλειμμα σ’ αυτόν τον τομέα: «Η αθανασία είναι οι λέξεις. Η βασιλεία των ουρανών είναι μια ψυχή ομιλούσα αχαλίνωτα.

Τι άλλο είναι ο παράδεισος, τουλάχιστον για κείνους που υφίστανται την απάτη και τον μαγνητισμό της ύλης συνειδητά…παρά το πολυπόθητο και σπανιότατα κατορθωτό πέρασμα της ψυχής από την αφασία της γλώσσας στο παλλόμενο, γεώδες, αχειρότμητο και αλάξευτο βασίλειο των λέξεων εν ζωή;»

Η χοροθεατρική ομάδα Paracoon δημιουργήθηκε το 2006 και γεννήθηκε από ένα ανοιχτό σε όλους κυριακάτικο παιχνίδι, που ονομάστηκε «Ποιός είναι ο Αρχηγός;».

Προσκαλέσαμε κοντά μας ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας, καλλιτεχνικής παιδείας ή τεχνικής, να παίξουν μαζί μας, να εκφραστούν, να αυτοσχεδιάσουν και να μοιραστούν συναισθήματα και ανάγκες. Αυτό μας ένωσε και δημιούργησε έναν ανθρώπινο «δεσμό», που λειτουργεί στη βάση της εμπιστοσύνης και της συλλογικότητας.

Χωρίς να το έχουμε αντιληφθεί, είχαμε ήδη χτίσει ένα πολύ γερό θεμέλιο για ένα οικοδόμημα που συνεχώς εξελίσσεται και αναπτύσσεται δημιουργικά έως σήμερα.

Η ομάδα σύντομα υιοθέτησε τη φιλοσοφία της ανάδειξης της μοναδικότητας του κάθε ανθρώπου και όχι του κοινωνικού του προφίλ. Πως από θέση και άποψη τα πράγματα δεν αλλάζουν ή έστω βελτιώνονται με τον θυμό, αλλά με ώριμη συλλογική δραστηριότητα και δράση. Η Τέχνη ευτυχώς μπορεί να παρέχει ένα σημαντικό «βήμα» και εξ αυτού επιχειρούμε τον βηματισμό και στην «πράξη» της Τέχνης.

Η Paracoon αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και χώρο πρόκλησης ερεθισμάτων για τα μέλη της, ώστε οι ίδιοι να γίνουμε δημιουργοί της δικής μας παράστασης ή δρώμενου. Ενδεικτικά έχουν παρουσιαστεί οι παρακάτω χοροθεατρικές παραγωγές: «Δε βαριέσαι…!», μία προσπάθεια ευαισθητοποίησης των συμπολιτών μας πάνω σε θέματα περιβαλλοντικής καταστροφής, «Η Νύχτα», που έχει ως αναφορά στο ανθρώπινο όνειρο που κρύψαμε απ΄ τους εαυτούς μας, επιτρέποντας στη ζωή μας να νυχτώσει. Το «Πεθαίνω σα χώρα» είναι σειρά παραστάσεων κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο Θέατρο OLVIO και θα διαρκέσουν μέχρι την 5η Απριλίου 2012.

Σκοπός της Paracoon είναι η προώθηση θεμάτων πολιτισμού, τέχνης και λογοτεχνίας με την πραγματοποίηση ανάλογων δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων καθώς και η συνεισφορά της σε θέματα ανθρωπισμού.

Το όραμα της Paracoon είναι να καταφέρει να δημιουργήσει τους δικούς της πόρους, τη δική της στέγη ώστε να μπορεί να δραστηριοποιείται ενεργά και στο μέλλον, αγκαλιάζοντας όλες τις μορφές τέχνης και κάθε δημιουργικό άνθρωπο. Πλέον, η Paracoon είναι μία αυτοδιαχειριζόμενη ανοικτή καλλιτεχνική κοινότητα, που απευθύνεται σε καλλιτέχνες και μη, η οποία δραστηριοποιείται σε 4 επίπεδα: Στο παιχνίδι, την εκπαίδευση, τη δημιουργία ενός δικτύου ομάδων και την ανάδειξη και υποστήριξη νέων δημιουργών μέσω της πραγματοποίησης νέων παραγωγών.

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μάντσης,

κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης,

χορογραφία: Ανθή Θεοφιλίδου,

φωτογραφία-βίντεο: Χάρης Φάρρος,

χορευτές – ηθοποιοί: Γιάννης Πλιάκης, Άγγελος Καλλίνογλου, Νατάσα Παπαμιχαήλ, Γιώργος Βέττος, Ναταλία Μπουγάδη, Ανθή Θεοφιλίδου, Στέλλα Αλτιπαρμάκη, Γιώργος Θεοχάρης, Γιάννης Μάντσης.